متن زیر نوشته ی من نیست ولی به نظر من عجیب با مزه بود.نمیدونم اسم نویسنده اش کیه.اگر می دونستم حتما حتما اسمشو در اینجا می نوشتم.اگه متنتو توی وبلاگم دیدی خوشحال میشم که آدرس وبلاگتو داشته باشم.
می دونی چیه؟
می دونی چرا وسط این همه آدم میگم فقط تو؟
به نظر من عشق رو مثل طعم خرمالوو هرکسی نمی پسنده.
اصلا خرمالو میوه عشق منه.
من عاشقشم.
اصلا اینجور میوه ها غریب هستن.
هرکسی دوسشون نداره.
هرکسی درکشون نمیکنه.
مردم این دور و زمونه همیشه دنبال میوه های دم دستی هستن.
همه تو مهمونی ها به هم موز تعارف میکنن.همین میوه های بی اصل و نسب که معلوم نیست از کجای دنیا میان و متعلق به چه فصلی هستن.
این هایی که هر جا می ری سر دوزار قیمت پایین ترشون دعواست.
همین هایی که توی کوچه و خیابون،حتی کنار اتوبان پشت یه وانت داغون تلنبار شدن رو سر همدیگه...
اما واسه چشیدن طعم خرمالو باید صبر کنی.
ده ماه باید چشم بدوزی به لباس عوض کردن درخت ها.
تازه وقتی همه میوه ها از بورس افتادن نوبت خرمالو میشه که خودنمایی کنه.
یه جوری مغرور که هر کسی جرات نمی کنه به سمتش بره.
یه جوری گس که به خودش اجازه نمیده هر کسی عاشقش بشه.
شایدم به نظر بعضی ها بداخلاق،اما من میگم خیعلی هم مهربونه.
توی این زمونه که پرتغال ها و لیمو شیرین ها هیچ کدوم طعم واقعی شون رو ندارن.
خرمالو اهل هرجا که باشه طعم منحصر به فرد خودشو داره.
هیچ کسی شبیه اش نیست.
اصیل هست.
می دونی چی میگم؟
شبیه یه زن افسر بازنشسته ارتش!همه جوره مقرراتی،سروقت میاد و سروقت میره.یه جوری به دلت می شینه.
جوری که وقتی یه تیکه اشو مزه مزه کردی بعد از مدت ها هنوزم حواس دهنت رو به خودش میخکوب میکنه.
اگه خواست بره خیعلی طول می کشه فراموشش کنی.
خرمالو تنها میوه ای که وقتی یادش می افتی به جای اینکه دهنت آب بیوفته،کامت مچاله میشه،به هم کشیده میشه،چروک میشی.
عشقم همین جوریش قشنگه دیگه
می فهمی چی میگم خرمالوی من؟
