ما،به دیر دست به کار شدن عادت کردیم

امروز عصر مامانم رفت بیرون،که یکم واسه خونه خرید کنه.اخه در یخچال و که باز میکردیم مثل یه بیابون بی آب و علف میموند،چون هیچی توش نبود.نه خوراکی،نه میوه ای،نه حتی یه بسته نونی.تازه تنگ آبمون هم سر خورده بود و از دستش افتاده بود و شکسته بود.پس خبری از اب خنک هم نبود.اگه آب خنک میخواستی باید خودت،با یخ  های موجود در یخچال درست میکردی،ولی خب کی میره این همه راهو.از اونجایی که ادم خسته ایم ترجیح خودم تو اینجور مواقع تحمله.اولش داشتم با تحمل تشنگی سر میکردم.زبونم از شدت تشنگی یجوری خشک بود،که وقتی که حرف میزدم زبونم واسه چندثانیه میچسبیدبه سقف دهنمو موقعی که میخواست رها شه،انگار که یه هوای خشکی از ته گلوم عبور کنه،و بسوزه.دقیقا وضعیتم همینطور بود.ولی خب همش با خودم میگفتم کور خوندی عمرا پا نمیشم اب خنک درست کنم.ته اش با هزار و یک نق و نوق به خودم بلند شدم،که برم آب یخ درست کنم چون تشنگی داشت خفه ام میکرد ولی وقتی دریخساز یخچالو که باز کردم با یه صحنه ای روبه رو شدم که نمیدونم چطوری واستون وصفش کنم.با دیدن این صحنه اونقدر ناراحت شده بودم که خودم تبدیل به یک تیکه یخ شدم.در یخچالو بستمو بهش پشت کردم.تیکه دادم به در یخچال.دیگه نمی تونستم روی پاهام بایستم.سرخوردم و نشستم پایین یخچالو سرمو به پشت تیکه دادم.شاید فک کنید با خودتون که سر بریده دیدم توی یخچال ولی خب نه از اون بدتر...توی  یخساز به جز هیچی،هیچی نبود. حتی یدونه یخ هم نبود.و من احساس شکست میکردم که این همه راهو اومدم ولی حتی نمی تونم واسه  رفع تشنگیم آب یخ درست کنم .تو همین وضعیت بودم که برادر اومد توی اشپز خونه و یه چیزی گذاشت روی سینک ظرف شویی و رفت.قبلا گفتم که بین جایی که یخچالو بقیه  وسایل اشپزخونه و سینک ظرفشویی هست یه دیواره.منم که کنجکاو شدم ببینم صدای برخورد چی با سینک ظرشویی اومد نیم خیز شدم و یذره کله امو اوردم بیرون ببیم اونطرف چه خبره که یهو پارچه اب و دیدم.خیز برداشتم برم سمتش ولی وقتی رسیدم خالی بود.رفتم دم اتاق برادرمو ازش پرسیدم توو اتاقت اب خنک داشتی؟ گفت چطور.گفتم که میخواستم واسه خودم اب خنک درست کنم ولی خب یدونه یخ هم نیست.گفت ااا اره  من چندساعت پیش آب یخ واسه خودم درست کردم یادم رفت قالب های یخو پر کنم،ببخشید.میخواستم اون لحظه کله اشو بکنم و به عنوان یخ استفاده کنم ولی خب میدونید که نمیشد.منم ناامیدانه رفتم و لیوانمو گرفتم زیرشیر آبو  پرش کردم و خوردم.تقریبا  با آب داغ هیچ فرقی نداشت .انگار که از شیر حموم اب ورداشته باشی.داشتم با خودم فک میکردم اگه همون موقعه که تشنه ام شده بود بلند شده بودم و رفته بودم آب یخ درست کنم که آب بخورم الان اون یخ ها مال من بود.ولی من هی دست دست کردمو منتظر مامان بودم که بیاد بلکه منو از تشنگی نجات بده.ته  اش به کمترین چیز ،یعنی اب گرم ،راضی شدم.دقت کردین تو زندگیامونم همینطوری عمل میکنیم.تا نیاز به چیزی اشکمونو در نیاره پا نمیشیم واسش کاری کنیم .وقتی دیگه دیر شد میخوایم دنبال یه راه حلی ،چیزی بگردیم ته اش میبینیم ای داد  بیداد،راه حل های خوب قسمت ادمای دیگه شده .اونا  که یذره بفکر تر بودن.اخرشم باید به هرچی که گیرمون میاد راضی بشیم.فرقی هم نمیکنه نیاز یا مشکلمون چی باشه بی پولی،دندون درد،از دست رفتن یه رابطه و..خیعلی از ما به دیر دست به کار شدن عادت کردیم.

کاش بسته بودم

شاید هممون این جمله رو شنیدیم که میگن تا میتوانی دلی به دست آور،دل شکستن هنر نمی باشد.ولی من امروز قبول کردم که فک کنم توی دل شکستن هنرمند ترم تا دل به دست آوردن.کلا اینجوریم که وقتایی که زیاد خونه میمونم حسابی کلافه میشم.اونقدری که دلم میخواد سرمو بکوبم به دیوار یا شایدم یه چیری و خرد و خاکشیر کنم که کمی آروم بگیرم.و از اونجایی که هنوز با مشکل کرونا دست و پنجه نرم میکنیم و دوباره خیلعی از شهرها توی وضعیت قرمز قرار گرفته تا کار واجبی پیش نیاد سعی میکنم بیرون نرم و این باعث بی حوصلگی و کلافگی بیش از اندازه من میشه.همه ی روز احساس میکنم کلی وقت دارم و شب میفهمم اصلا وقت نداشتم.و چه زمان هایی و این وسط تلف کردم.و این ،اون ،کلافگی و دوچندان میکنه.حالا اینا همه به کنار وقتی کلافه ام ترجیحا کسی نباید دور و برم بچرخه چون ممکنه  حتی با کوچکترین انتقادی که از سمتش میشنوم عصبی بشم و چون من از اون دسته آدم هایی ام که توی عصبانیت حال خودشونو نمیفهمن ،اطرافیانم و چه بسا کسایی که دوست دارمو ناراحت میکنم.کاری که دقیقا امروز کردم.درنهایت تاسف باعث ناراحتی مامان شدم.مامانا واقعا مثل نمکن .اصلا به چشم نمیان ولی نبودش باعث میشه یه چیزی توی زندگی هممون کم باشه.من همیشه از مامانم طلبکارم که تو مدام داری غر میزنی،مدام گیر میدی،بدون اجازه دست به وسایل اتاق من میزنی،نمی خوام چیزی و مرتب کنی ،وهزار و یک نمیخوام دیگه.انگار مامانا نمیخوان هیچ وقت قبول کنن که ما دیگه بزرگ شدیم و خودمون از پس خودمون برمیایم .ولی راستش برنمیایم. اگه هم دقت کرده باشین نصف این درگیریا بخاطر اینکه اونا نمیخوان اینو قبول کنن و ما نمیخوایم بفهمیم که همه جونمون بهشون وابسته اس.خلاصه که نگم امروز دل مامانمو با جملاتی که نباید به زبون میاوردم و آوردم، شکستم.و جملاتی و گفتم که الان که بهش فک میکنم،آرزو میکردم که نگفته بودم.ولی چه فایده.مثل اینکه به اندازه تموم دنیا از دستم ناراحتو نمیخوادد منو ببخشه. البته حقم داره.ولی خب یجورایی ام من حق دارم؟ندارم؟ختم کلام موقعه ای که عصبانی یا کلافه اید ترجیحا درمقابل همه چی سکوت کنید حتی اگه درحال انفجار بودید.مطمئن باشید بعدش از خودتون تشکر میکنید.کاری که من امروز نکردم