بعضی وقتا یادمون میره زندگی کنیم...احساس میکنم همه چی بهانه است.بهانه واسه زندگی نکردنامون .دیدین بعضی وقتا میشینی یه عالمه رویا میبافی، غرق میشی تو افکارت. تصور میکنی به همه چی رسیدی ولی ته اون حال خوبت، از خودت میپرسی خوب حالا بعدش چی ؟دیدی وسط رویاها و خوشی های ساختگیتم ، یادت رفته زندگی کنی.همه اش منتظر بعد شیم..غافل از اینکه بعدی وجود نداره .بابا همه چی الانه.حالشو ببر.شاید فک کنی دارم شعار میدم.درست فک کردی !!من خودمم بلد نیستم چطوری زندگی کنم.اصلا نمیدونم کسی اینا رو میخونه یا نه.ولی دیدین وقتی یکی درگیری های شما رو داره چه حس خوبیه؟خواستم بگم من اونجوریم. اگه اینو خوندی بدون تو تنها آدم درگیر روی زمین نیستی.
