من بیشتر شنونده خوبی هستم تا گوینده.اینو نگفتم که از خودم تعریف کنم.اتفاقا برعکس گفتم که به خودم خرده بگیرم. بعضی جاها نیازه واقعا گوینده خوبی باشی.اصلا نمیدونم چرا سیستمم اینطوریه که تا یه جمله یا کلمه جدید میشنوم باید چند ثانیه به مغزم فرصت بدم روش فک کنه بعدشم وقتی افکارم به نتیجه میرسه نمیدونم چطوری بایدنتیجه افکارمو به بقیه بگم.و فک میکنم آدمایی که اینجوری مثل من هستن یکم توی ارتباط با بقیه مشکل دارن.حداقل خودم که اینجوریم.اصلا نمی تونم احساساتمو کلامی به کسی نشون بدم.باید حتما یه موقعیتی پیش اومده باشه که بتونم حس همدردی،نگرانی،ترس،تردید و یا هرحس دیگه ای رو با یه کارمفید به کسایی که باهام درد و دل می کنند نشون بدم.این موضوع بعضی وقتا خوبه بعضی وقتا بد.خوبه چون تو همیشه صرفا حرف نمیزنی و عمل میکنی و اون موقعه ای بد میشه که تو هیچ کمکی از دستت برنمیاد و با کلامتم نمیتونی کسی و آروم کنی.اینا رو گفتم چون دوست صمیمیم روزای خوبی رو سپری نمیکنه و دوتا از اعضای خانواده اش درگیر کرونا ان.گویا وضعیت یکی از عزیزاش چندان خوب نیست و اون منو واسه درد و دل انتخاب کرده بود.من اصلا نمیدونستم که باید چطوری ارومش کنم و تمام مدتی که با تلفن باهم حرف میزدیم سکوت کرده بودم و نهایتا دو سه تا جمله بیخود میگفتم فقط واسه اینکه بهش بفهمونم من هنوز هستم و دارم بهت گوش میدم. من واقعا از اضطراب و ناراحتیش ناراحتم و کاش میتونستم اینا رو همون موقعه بهش بگم.خیعلی جالبه که دارم احساساتمو اینجا با شما درمیون میذارم ولی اونجور که باید نتونستم به خودش بگم .شاید اصلا من از طرف اون انتخاب شده بودم که بعد از یک سکوت طولانی،کمی دلداری دادن به بقیه آدما رو یاد بگیرم.
