امروز موقعه پوست کندن سیب زمینی حسابی باهاش گرم گرفتم و دقت کردم لعنتی عجب نعمتیه.جای این بزرگوار میون اون همه خاک نیست.حتما همتون حداقل یبار سیب زمینی پوست کندین.اگه بخوای باهاش سیب زمینی سرخ کرده هم درست کنی، باید اول پا روی تمام خستگی هات بذاری و سیب زمینی و بشوری و بذاریش توی یه بشقابو یه ظرف هم برداری ،برای اینکه وقتی پوستشون کندی بندازیشون تو اون ظرفه و دوباره بعد پوست کندنشونم بشوریشونو ،حالا خردشون کنی.ماهیتابه رو گاز بذاری و روغن بریزی و سیب زمینی رو بریزی توی روغن وایسی یه ساعت بالاسرشون تا یواش یواش سرخ بشن.اونم چی تو این گرما.میدونم که طرز تهیه اش و بلدین .گفتم بدونین واسه به وجود اومدن سیب زمینی سرخ کرده چه عرق هایی که ریخته نمیشه.کلا برای رسیدن به هرچیز خاص و خوشمزه و لذت بخشی توی زندگیت باید یه سختی هایی و تحمل کنی و از یه سری چیزاهم بگذری ویه سری چیزا رو فدا کنی.مثلا برای رسیدن به همین سیب زمینی سرخ کرده تناسب اندام و سلامتیتونو فدا کردین ولی خب میدونید فدای سر خوشمزگی هاش. بعد سرخ کردنشون هم یه عالمه سس میزنی بهشون و میشنی خرچ خرچ میخوریشون.لذتی که توی خوردن سیب زمینی سرخ کرده هست توی هیچ غذای دیگه ای نیست.اصلا احساس میکنم خدا با آفریدن سیب زمینی میخواسته به بنده هاش پاداش بده.آخه هر جوری که میپزیش هم خوشمزه اس.سرخش کنی،تنوریش کنی،ذغالیش کنی،کبابش کنی،آبپزش کنی خلاصه که خودشو همه جوره ثابت کرده.به قول شاعر بزرگوار مولوی که می فرمایند شکر نعمت نعمتت افزون کند،به نظرم باید خدا رو واسه کوچکترین چیزها هم شکر بگیم.حتما واسه شکر گذاری نباید بشینیم ساعت ها فکر کنیم که یه نعمت پیدا کنیم .نعمتها دوروبرمون زیادن .فقط باید یکم با دقت نگاه کنیم .مثلا همین سیب زمینی دوست داشتنی.
