درباره بخشش همه امون شنیدیم.یجورایی جز ویژگی های پسندیده ی همه ادیان و جوامع و همه ی هستی .ولی چقدر بهش عمل میکنیم ؟اصلا بخشش یعنی چی ؟خیلیامون اینجوری تعبیر میکنیم که هرچی که اضافه بود تو زندگیمونو بهش نیاز نداشتیم بسپاریمش به دیگران.بعضیمامون اینجوری تعبیر میکنیم شاید این بخشش صرفا به پول و چیز های مادی مربوط میشه .و تعداد کمی ازماها به درستی هم ارزش عمل بخشیدنو درک کردن هم میدونن بخشیدن چیه..شاید تعبیر همه ی افراد از کلمه بخشش متفاوت باشه .و ممکن هم هست هرکدوم از اون آدما تعبیر درستی داشته باشن..ما که مطلقا نمیدونیم چی درسته چی غلط.در واقع ما خودمون معیار های درست و غلط و تعریف کردیم ..ممکن هم هست یه روزی به این نتیجه برسیم که همه ی این تعریف ها اشتباه بودن.ولی به نظرم تا این لحظه بهترین تعریف واسه بخشش میتونه این باشه که ...هرچیز ارزشمندی و که داری هرچقدر هم که دوسش داری اصلشو با بقیه شریک شی نه اضافه هاشو، حالا چه مادی باشه چه معنوی..میخواد پول باشه، علم باشه،حس خوب باشه،حرف های خوب باشه و.......!میتونی همواره یه آدم بخشنده باشی.چون چیزهای زیادی واسه بخشیدن تو این دنیا هست.ولی قسمت جالب این ماجرا اینجاست که وقتی یه چیز کوچیکی و میبخشی خیعلی بیشترش برمیگرده به زندگیت.همتون درباره قانون کائنات و این چیزها شنیدین ولی چندبار این حس خوبو تجربه کردین؟حس خوب بخشیدن و برگشتن اثرات خوشآیند اونو تجربه کردین؟پس چرا بعضی ها اینقدر توی بخشیدن خساست به خرج میدن؟شاید میترسن که کم بشه یا شایدم کم بیاد..نمیدونم..من که اون آدم ها نیستم نمیدونم به چی فک میکنن..شایدم از اون آدم ها باشم و خودم متوجه نباشم.باید قبول کنیم هممون بعضی وقتا از اون آدم هاییم..از اون آدم های خسیس.این همه فلسفه بافتم که بگم من این حس خوبو تجربه کردم.یبار توی اوج نا امیدی یه نفر و تشویق کردم واسه ادامه دادن.تنها کاری که کرده بودم بخشیدن کلمات بود.و امروز که خودم در اوج نا امیدی بودم یه نفر نه تنها منو با حرفاش از نا امیدی دور کرد تازه دستمم گرفت و گذاشت تو دست چیزی که میخواستم.شاید علت اینکه بعضی از آدم ها هنوز نا امیدن این باشه.نبخشیدن........
