تنها وجه اشتراک

همرا موفقیتم امروز کرونا گرفته بود.شاید بپرسین همراه موفقیت کیه؟چیه؟راستش شخصیه که زمان هایی که از رسیدن به هدفت داری نا امید میشی یا داری از مسیرت دور میشی و یا داری عادت هایی رو در پیش میگیری که ممکن تو رو از هدفت دور کنه ،بهت یاد آوری میکنه .یجورایی بهت انرژی میده.میخواستم باهاش درباره یه اتفاق خوب حرف بزنم که بعد  از احوال پرسی بی هوا گفت که کرونا گرفته.ناراحت شدم و غافلگیر.انگار که بهم گفته باشن زمین گرد نیست،مارپیچه .همونقدر غافلگیر کننده.اصلا نمیدونستم چی باید بهش بگم.من این طرف داشتم با یه حس خب سروکله میزدم و خدا رو بخاطرش شکر میکردم.ولی اون با یه بیماری داشت دست و پنجه نرم میکرد و من نمیدونستم.تضادی که وجود داشت یه جورایی برام هولناک بود.لحظه ی خوشحالی تو،ممکنه با غم دیگری  همراه باشه و لحظه غم تو با شادی یکی دیگه.حتی ممکن هم هست دلیل شادی و غم های همدیگه باشیم.اون لحظه که تو بخاطر به دست آوردن چیری خوشحالی ،شاید یه نفر دیگه بخاطر از دست دادن همون چیز ناراحت باشه.حتی ممکنه تضادشم وجود داشته باشه .تو بخاطر از دست دادن چیزی خوشحال باشی و یکی دیگه بخاطر به دست آوردنش پشیمون.کار دنیاست دیگه.جالب اینجا بود که همراه موفقیتم همچنان خدا رو شکر میکرد.فک کنم تنها وجه اشتراکمون تو اون لحظه همین بود.بهش حسودیم شد که درهمه حالی میتونه شاکر خدا باشه.فک کنم کار هرکسی نیست دیدن خیر و خوبی ، در هربلا و سختی و آسانی.بیخود نیست که اونو به عنوان همراه موفقیت انتخاب کردم.